Kolodnica camping 7

Vrijdag 3 juni rijden we met Marjan en Leo richting Kolodnica. Een zo'n klein plaatsje dat de GPS (die we hier gekocht hebben en op Duits ingesteld) er moeite mee heeft om het te vinden. Via een gravelweg van 11 km, die zo droog is dat als we een vrachtwagen tegen komen ons zelf niet meer kunnen zien. Als we aankomen zijn de kopjes en de glazen nog heel maar veel moet even weer op de plek worden gezet. Maar, hoera de eieren zijn nog heel.
Het ligt aan een groot meer, maar er is geen mogelijkheid om er bij te komen. Veel bossage en geen plankier. 
Er zijn goede douches en wc's, we springen dan ook allemaal onder de douche, na 5 douche loze dagen is dat heerlijk,  een Wifi die ons soms verrast met ontvangst van de mail.
Het hek gaat 's nachts op slot en we zitten gevangen, gelukkig zijn er geen zieken, we houden allen de moed erin en laten ons niet van de wijs brengen. We kijken zo langzamerhand nergens meer van op.

Dag één 4 juni besteden we aan de was, schoonmaken en onze Blog bijwerken, het komt niet af, er is veel achterstand en het laden gaat erg traag.

Dag twee,  5 juni het weer is flink veranderd, dikke wolken en soms een flinke bui en de temperatuur daalt behoorlijk. Van 29 gr naar 19 is een flink verschil en we halen de lange broeken weer uit de kast.
We gaan we naar Polozk een plaats 135 km verderop. Het oudste stadje van Belarus, gesticht in jaar 862. 
Als we binnen rijden zijn we veel armoede, vervallen flat gebouwen en veel vergane glorie. 
Een rest van  ijzeren brug  met prachtig krullen vangt onze eerste blik. Napoleon heeft ook hier een belangrijke rol gespeeld in de vernielingen.
Aan de rivier Zachadnaja Dzvina, volgens Geert Jan noemden wij die vroeger de Berenzina, staat een mooie kerk, in elke plaats in de Belarus vind je een Rooms Katholieke kerk, maar het grootst zijn de Orthodoxe kerken. Van Binnen pracht en praal, van buiten vallen ze op door de blauw of groen en witte kleur. Met als blikvanger de grote gouden ronde torens. Schitterend, letterlijk en figuurlijk. Het valt ons op dat ze het kruis anders om slaan en daarna de grond kussen. Bij beide kerken zijn de vrouwen verplicht om een lange rok om te doen en een natuurlijk een sjaal. De mannen mogen vandaag niet binnen in hun korte broek en worden met straffe hand naar buiten gedirigeerd.
We vervolgen onze weg een mooi beeld toont een kindermuseum. Gesloten. 

De oudste straat is echt de oudste straat, veel houten huizen flink vervallen, maar de kozijnen van kunststof. In tegenstelling met het Peter de Grote huis, volledig gerestaureerd. Hier hebben we het gevoel had dit nu oud gelaten en de rest opgeknapt. We vinden weinig terug van het leven van de tsaar, wel is er een  apotheek en een huiskamer met een servies te zien uit die tijd. 
We vervolgen onze tocht en komen bij de Sophia Kathedraal, er wordt een flinke entree gevraagd, maar voor onze begrippen is € 5 niet zoveel. Het is er druk. Voor de kerk wat kraampjes met landelijke producten. 
Geert Jan en Ries eten een Belarus-Pizza, die geserveerd wordt op één bord en daar moeten ze stukjes afsnijden,  Wil en ik nemen een soep, heerlijk. 

Op de camping is onrust, de politie is geweest en heeft een man verwijderd die om sigaretten kwam schooien en een verwilderde blik in zijn ogen had, zeggen de groepsleden. Dat klinkt dramatisch, maar wees niet ongerust, we voelen ons heel veilig in Belarus. Als het zo blijft doen we het er voor. 

Dag drie, 5 juni een moeilijk dag, Jurrien wordt vandaag door haar familie en mijn Schier-vriendinnen en veel anderen gecremeerd. Naar om zo ver weg te zijn en niet haar laatste momenten mee te kunnen maken. We blijven op de camping. 

Verstuurd vanaf mijn iPad


Verstuurd vanaf mijn iPad